Notizen zu dieser Person
Hij is geboren in Kampen en vernoemd naar zijn broer die anderhalf jaar voor zijn geboorte verongelukte. Zijn jeugd bracht hij door in Neuenhaus (Duitsland), maar op 15 jarige leeftijd keerde hij terug naar Nederland. Hij ging naar de H.B.S. in Almelo, maar stapte al snel over op het Gymnasium in Zetten. Vervolgens ging hij naar een instituut in Boxtel, waar hij toelatingsexamen voor de Rijksuniversiteit van Utrecht deed. Hier ging hij vanaf 13 februari 1878 Theologie studeren. Vooral de studie in de Hebreeuwse taal trok hem erg aan en ook zijn leraar in die taal had graag gehad dat hij hierin door was gegaan, vanwege zijn grote aanleg voor dit vak. Zijn vader wilde echter dat hij predikant zou worden. Op 23 juni 1887 trouwde hij in de Nederlands Hervormde kerk in Hilversum met Hermina Ottolina Maria Sophie Geesink (1865-1942), een dochter van Coenraad Albertus Jacobus Geesink en Wilhelmina Dorothea Maria Reuver. Ze was een lieve vrouw die altijd vrolijk was; zelfs toen ze op latere leeftijd ernstige reuma kreeg waardoor ze zwaar gehandicapt door het leven moest gaan. In 1885 werd hij predikant in Kattendijke en in 1888 ging hij naar Zuid-Beyerland. In 1891 vertrok hij naar Axel, waar hij tot zijn dood predikant zou blijven. Hij hield vurige preken, waar hij helemaal in op ging. Regelmatig had hij dan ook een zakdoek nodig, omdat zijn voorhoofd altijd helemaal bezweet was. Hij was een markante figuur in de Axelse gemeenschap. Hij was erg driftig en gehaast, sloeg altijd hard met de deuren en kon nooit iets rustig doen. Uit gesprekken met inwoners van Axel kwam vaak naar voren dat men veel ontzag voor hem had. Pas nadat hij de kerk had verlaten werd er na de kerkdienst op Pinksteren kermis gevierd. Met de katholieken had hij helemaal niets op. Zo sprak hij altijd over christenen en katholieken. Toen er eens een katholieke processie door Axel zou komen, heeft hij voor rot fruit gezorgd. Zijn kinderen moesten dan naar de processie gooien. Deze werden toen beschuldigd en de dominee waste zijn handen in onschuld. Hij heeft veel boeken geschreven, o.a. over vivisectie, dierenbescherming en de bijbel. Eén van zijn werken is "Het vivisectievraagstuk" uit 1892. Hij vertaalde een voordracht over kuisheid van prof. Graham: "Na Teekening van de naamloze ellende tengevolge van de onkuisheid, de middelen, de methode en de leefwijze worden aangegeven, waarlangs onder gods zege deze verwoestende zonden voorkomen, of in hare vreselijke gevolgen, geheel of ten deele gekeerd kunnen worden". Hij vertaalde ook nog een 1300 pagina's tellend werk over het nieuwe testament, omdat anderen tegen de vertaling van dit belangrijke werk opzagen. Hij was een groot voorvechter voor de vereniging tot bescherming van dieren en oprichter van de anti-vivisectiebond. Ook was hij nog voorzitter van de school met de bijbel in Axel. werken: * Hoe vivisectie bestreden wordt. Open brief aan Dr. W. Koster. Antwoord op zijn artikel in "De Tijdspiegel" van januari 1891. 's Gravenhage, 1891. * Het vivisectievraagstuk. 1891. Hij was een groot voorvechter voor de vereniging tot bescherming van dieren en oprichter van de anti-vivisectiebond. Zijn zoon Willem (1902-19069) zou zou later in zijn voetsporen treden als voorvechter voor de rechten van dieren. Hij heeft vaak geprobeerd om een soort fonds op te richten, dat zijn vrouw zou verzorgen als hij eerder zou komen te overlijden. Haar rheumatische ziekte was de laatste jaren sterk verslechterd. Ze kon zich alleen nog maar in een rolstoel voortbewegen. Aan het eind van zijn leven had hij regelmatig onenigheid met het kerkbestuur over de leiding van de raad van bestuur en ook de problemen van de Axelse bevolking trokken hem erg aan. Al deze zorgen drukten zwaar op hem. Hij was de laatste tijd heel vaak moe. Tijdens een wandeling werd hij onwel. De dokter adviseerde hem om voorlopig rust te nemen. Het leek er op dat hij vooruitging, totdat hij enkele dagen later plotseling overleed aan een hartziekte. Hij is begraven in Axel. Na het overlijden van zijn echtgenote is ook zij in het graf bijgezet. Dit graf was bij mijn bezoek aan Axel in 1985 nog intact. De pastorie is gesloopt in 1939.
Gerard
Hugenholtz
